DİNDİRİLMEZ bir eylemin ortasındayım. Dünyanın bütün heyecanlarını çekmişim içime. Gözlerimi kapatarak yürüyorum, aşılmaz gibi görünen barikatların üstüne. 'Güzel günler göreceğiz çocuklar' diye haykırarak bana güç veriyor arkamdakiler.

SİREN SESLERİ, özgürlük türküsü gibi geliyor kulaklarıma. Eylemin orta yerindeyim ve üzerime gelen darbelere aldırmıyorum. Kanayan yerlerim acımıyor. Acılarımı hissetmiyorum. Çocuklar ölmesin, daha mutlu, daha özgür yaşasınlar, savaş ortasında kendi çığlıklarından korkmasınlar diye, kanayan yerlerim acımıyor.

BEDENİM barikatların altında ezilmesin istiyorum ama can sevdasından değil... Dedim ya, çocuklar ezilmesin diye!

GÖR Kİ, her umut bir hayalin eşiğinde nasıl tıkanıyorsa, ben de barikatların ortasında öyle tıkanıyorum. Gene kaygılarım başlıyor. Korkularım, bilincimin altındaki o derin yerinden tekrar çıkıveriyor. Eylem seslerimiz çıkmıyor artık. Hala çocuklar ağlamasın istiyoruz; hala 'güzel günler göreceğiz çocuklar' diyoruz. Ne var ki, beni güdüleyen siren sesleri, ayağımı bağlayan barikatlar ve çocuklara kin kusturan rotatifler, beni yaban ağrıma, yani yalnızlığıma doğru tekrar sürüklüyor...

BİR EYLEM bitişidir sevgili. Hayallerimin bana verdiği gücün bitimi, bir eylem bitişidir.

DÜNYA çocukları üzülmesin istemiştim birkaç yıl önce gittiğim bir eylemde. Cesaretimi kırdı karanlık barikatlar...

BİR DE içimdeki çocuk üzülmesin, onu kimse kanatmasın, kiminle isterse onunla birlikte olsun, kimse onun önüne o karanlık barikatlardan kurmasın istiyordum. Kimse bir eylemin orta yerinde ona saldırmasın diyordum.

İÇİMDEKİ çocuk yıllar yılı, ütopik bir eylemin içinde buldu kendini. Yüreğinin derinliklerine doğru yol alıyorken, barikatlar kurdun önüne. İçinde onca yıl biriken özlemlere ket vurdun. Oysa içimdeki çocuk, tıpkı benim gibi dünyanın en can alıcı heyecanlarını içine alarak çıkmıştı bu yolculuğa. Hayat saydığımız dikenli yollar, siren sesleri gibiydiler. Bana özgürlük türküleri gibi geliyorlardı. O sessiz gece vakti ise polis barikatları gibiydiler. İçime depoladığım onca umut ile 'güzel günler görelim' istemiştim sadece. Eylemin orta yerinde en başta ama yapayalnız kalışımı hatırlattın bana... Önüme barikatlar dizerek: 'Arkadaş kalalım' diyordun.

KENDİNCE haklısındır... Ama ben gece yarısı o çok korktuğum karanlığın içinde, sadece senin yüzünü hissedebiliyorsam, seninle arkadaş kalamıyorum, zorlanıyorum demektir.

YILLARDIR içimde büyümekten usanmış bir özlemim varsa, gece yarısı kulaklarımdan gitmeyen sesin bu özlemi bastırabiliyorsa, istediğin olmuyor, beceremiyorum anlamına gelir bu.

BİR AŞKIN başlangıcında taraflar birbirlerine "Arkadaş kalalım" deyip, bir daha yanyana gelmiyorsa, tabiatın çetin bir kuralına çarptım, istediğin bu ilkeye, bu arkadaşlığa tahammül edemem demektir. Ne zaman arkadaş olarak kalsak bir aşkın bitiminde kalmış gibi hissedeceğim kendimi...Üzüleceğim.

BİLİYORUM Kİ, aşk, insanın damarlarından akarcasına bütün bedeni kapladığı an gizlenmeyi tercih eder. Çünkü ortaya çıktığı an, gizemini kaybeder. Bedenden akan kan olur. Somutlaşır. Nasıl ki kan damarlarımızda dolaşırken hayat kaynağı, damarlarımızdan akarken korku kaynağı olursa; aynen öyle de aşk damarlarımızda dolaşırken mutlu, ortaya çıkmaya başlarken de korkak oluruz... İşte bu yüzden bu duyguların anlam kazanması ve zedelenmesinden korkuyorsun... Haklısın... Haklı ve korkak...

OLACAKLARI şimdiden görebiliyorum. Sen içinden kanı akıtacak kadar "cesur" olamayacaksın. Ben de, içimdeki susturulmuş çocukla beraber, haber değeri bile taşımayan bir hayatın içinde savaşıma devam ediyor olacağım. Gene de içimden geçmiyor değil: Ne olursun, yalvarırım, yanılt beni çocuk!

BEDENİM barikatların altında ezilmesin istiyorum ama can sevdasından değil... Dedim ya, içimdeki çocuk ezilmesin diye.

Cihan GÜNER