Benim içim de sayısız ruh var. 

Yazmaya başlayınca tek tek içimden çıkıp, bir kitabın yaprakları arasına yerleşiveren ruhlar. O günden sonra evleri orası oluyor ama yine de bana çok sadık kalabiliyorlar. Ben istersem parmaklarını oynatıyorlar istemezsem uslu uslu bekliyorlar orada. 

       
Her seferinde başka bir insan tanıyorum, içimde var olan; Psikopat, âşık, idealist, deli, akıllı, kötü, çocuk, manyak, fazla iyi bir sürü ruh… Ve onları ben de tanımıyorum. Bir yerlerde var olduklarını hissedebiliyorum ve bu kadar ruh birleşince kendimi voltran kadar güçlü hissediyorum. 

       
Yazmak büyük bir tutku olmanın yanı sıra inanılmaz bir güç de katıyor insan. Öyle bir hal alıyor ki bir süre sonra bağımlısı haline geldiğin bir hamağın ortasında mışıl mışıl uyuyor gibi huzurlu olabiliyorsun. Sallandıkça yüzünde bir tebessüm oluşuyor çünkü bu zorlu yolda insanlar ve hayat seni sürekli sallıyor.

Aldırmıyorsun… Sadece o hamakta kurduğun hayallere odaklanıyorsun.

Vazgeçemiyorsun…

Vazgeçemezsin…

Vazgeçmemelisin…

         
Kalem bir kere eline değdi mi, o mürekkep bir kere eline bulaştı mı bir daha çıkaramıyorsun.

Kimi zaman pes diyorsun. “Yeter artık yazmayacağım, ne işe yarıyor ki…”

Bir an öyle bir kriz anı geliyor ki, hiçbir yer bulamasan neredeyse bir sokak duvarına yazacak hale geliyorsun. Bağımlısın ya, kriz gelmişse eğer, telefonuna, not defterine, gizlediğin bir sayfaya ve neredeyse google yazasın geliyor.

        

         
Söyleyemediklerini söylemenin, anlatamadıklarını anlatmanın ve bunu bir değil toplu halde herkese birlikte yapabilmenin mutluluğu sarıyor her yanını.

        / Hiç kimseye söyleyemediğin sırlarını herkese söylüyorsun./

Ve yine hiç kimse bilmiyor. Bu muhteşem öyle değil mi?

Öyle bir dünya sarıp sarmalıyor ki seni, bir bakıyorsun bir yığın arkadaşın ve hayallerin sarmış kollarını bedenine…

         
Yazmak böyle bir şey işte…

Bazen yazarken korkuyorsun ama yine de kendini geri çekmiyorsun. Kim ne derse desin, yaşanması gereken her ne ise yaşıyor ve yaşatıyorsun kaleminle…

         
Bu hayatta kalemin gücü denilen bir gerçek var. 

/Kalemim benim kılıcım./ Kendimi güvende, cesur ve mutlu hissetmemi sağlayan ve kuşandığım en harikulade silahım.