Alev Gürsoy

Alev Gürsoy

CANIMIZ HOCALI’DA YANDI!

CANIMIZ HOCALI’DA YANDI!

 
Gökyüzü mavisinden, tarih kendinden utandı…
Yer gök ağladı…
Çığlıkları duyan olmadı…
Zulümdü olan…
Katliamdı yapılan…
Soykırımdı tanımı…
Vahşice…
Hunharca…
Acımasızca katlediş…
20 yıl önceydi…
26 Şubat 1992’de yüreğimiz Hocalı’da yandı…
Çoluk çocuk demeden kıydılar onlarca cana…
Ne insanlık bildiler, ne merhamet…
Dağlık Karabağ’ı işgal eden Ermeniler 613 sivili katletti..
Ermeni askerler katletti, dünya ise izledi..
Görmez gözlerle…
Türkiye’ye sözde bir soykırım üzerinden 4 koldan yüklenen Ermeniler, tarihler 26 Şubatı gösterdiğinde soykırımında ötesinde bir katledişe imza attılar.
Bu tarihteki en büyük katliamlardandı…
Onlarca masumu öldürdüler.
Keşke öldürmeyle kalsalardı yapmadıkları kalmadı.
Küçücük bebelerin kafalarını koparıp futbol oynayabilecek kadar yüreksiz, insafsız ve zalimlerdi.
Çoğu kadın ve çocuk onlarca masumu hunharca katlettiler…
Acımasız katliamdan geriye büyük acı kaldı
Hala taptaze duran…
Annesinin koynunda can veren bebeler.
Çocuğuna siper olan anneler.
Vücutları işkenceden tanınmayan nineler.
Diri diri gözleri çıkarılanlar…
Diri diri yakılanlar…
Kopartılan başlar…
Yaşananlar tam manasıyla dehşetti…
Dünyanın gözleri kör oldu, kulakları sağır…
Ne vahşeti gören oldu, ne onları duyan…
Ama katliamın tanıklarının çığlıkları hiç dinmedi.
Tıpkı, acılarının dinmediği gibi.
Duyduklarımızı bile dinlemeye dayanamazken, orada yaşananlar o yüreklere kimbilir ne ağırdı…
Akılalmaz işkenceler, tecavüzler…
Karınları deşilip yerine kopartılmış insan başı ve taş  doldurulan kadınlar.
Canlı canlı derileri yüzülenler..
Nazi zulmünden beter bir olaydı.
Korkunçtu …
Ermeniler suçsuz insanları öldürürken buna sessiz kalanlar da bir o kadar can acıtıcıydı.
Türkiye asılsız, kanıtsız, belgesiz bir “sözde soykırım” iddiasıyla itham edilirken, dünyanın gözü önünde yaşanan kanıtlı, belgeli, görüntülü ve hatta canlı tanıkları olan bu yok ediliş, bu “soykırım” ise hala görmezden geliniyor…


Bitmez, tarifsiz acı bir kez daha kanatacak yürekleri.
Yürekler hocalı için çırpınacak.
Peki ya dünya?
Neden bu sessizlik?
Sesimi duyan var mı???
Türkiye köşeye sıkıştırılırken, asıl vahşeti işleyenler kimden ne talep ediyor?
Ve yine bir Şubat ayı ve katliamın 20. yıldönümü.
26 Şubat 2012 Pazar!
Biz, “Hepimiz Hocalı’yız” sloganıyla, Pazar günü taksimdeyiz.
Ya siz?
 
 
 
 
 
 

Önceki ve Sonraki Yazılar
Alev Gürsoy Arşivi