DENİZDEN UZAK OKYANUSLARDAYIM
On beş yıllık bir dostluğun, dostluğundan geçersin de on beş yılından vazgeçemezsin.
iki yıldır küsüz.
Peki neden hala birbirimizi silmedik.
Selam dedim birgün, selam dedi...
Yarım saat sustuk. Ben sustum, o sustu. Cesaretimiz ancak susmaya yetti. Ama aslında o anlattı, ben de anladım.
Liseli iki genç kız...
Uzun ince bir koridorda hayaller kuruyoruz.
Ben evleneceğim, o öğretmen olucak. Ben kitaplar yazacağım, o kitaplar okuyacak.
Hiç ayrılmayacağız...
Hiç ayrılmadık...
Ta ki onbeş yıl sonra esen o fırtınaya kadar...
Bir fırtına esti savurdu bizi. Aynı sokağın içinde, dünyanın farklı uçlarında ülkelere.
Görüşlerimizi değiştirdi, bakış açılarımızı, saçlarımızı, kilomuzu, yıllarımızı değiştirdi.
O koridorda onsekiz yaşındaydık.
Bu sokakta otuzlu yaşlardayız...
On beş yıllık bir dost, her gün kapımın önünden geçiyor. Geçiyor ve gidiyor.
Arkasından bakıyorum, "Evet biri gidiyor."
En kötüsü de bazen karşılaşıyoruz.
Hayatımın en uzun, en bitmek bilmez iki dakikası yaşanıyor o yanımdan geçerken.
Gözlerine bakamıyorum, gözlerime hiç bakmıyor.
Bu onunla kim bilir kaçıncı savaşımız.
O öğretmen oldu, ben anne oldum. O çok okudu, ben çok yazdım. Ama o hiç bir yazdığımı okumadı.
Bugün ona yazıyorum.
Önce beni evlendirdi, sonra hayata baktığım pencereyi değiştirdi, güven verdi, şevklendirdi.
Daha sonra sıra kendisine geldi.
Ben yoktum.
Ben kendi dairem içinde dönerken o dev deniz dalgalarında yüzüyordu.
Dev dalgalar hırçınlaştırıyordu Deniz'i.
Deniz kızgın...
Deniz küskün...
Deniz haklı...
Biz ne zaman büyüdük, biz ne zaman kadın olduk?
Biz büyüdük mü?
Büyürken küçüldük mü?
Ben şimdi denizden uzak okyanuslardayım.
Sana sözüm vardı ama kızımın adını Deniz koyamadım.
Biliyorum şimdi bunları okuyorsun. Ben yazmaya, sen okumaya dayanamazsın.
Dualarımdasın...
Benim elimden bu geldi ama sana yetmedi.
Sevgiyle kal sevgili dostum.
