İLK SEVDAMIN ADAMINA İKİNCİ YAZIM
İlk sevdamın adamı; sana merhaba ile başlayan yazımın elveda ile son bulacağını bilemezdim. Beni sana götüren duyguların, yolların sebebini bilemezdim.
Bugün biliyorum…
Üç hafta önce kanser hastaları için yazı yazmıştım.
Dün kanser olduğunu öğrendim babam.
Sen, sana yazdığım bu yazılardan habersizsin, hiçbir zaman da haberin olmayacak. Olmalıydı oysa ama bana o zaman tanınmadı. Ben sana, sana olan sevgimi yeterince anlatamadım. Şimdi faydasız ve telafisiz keşkeler savaşmanın zamanıdır.
Kim bile bilir ki 10 yaşında bir çocuğun babasızlığa döktüğü göz yaşlarını?
Kim bile bilir ki o çocukta ilk ayrılığın katı acısının bıraktığı soğuk kışları?
Sende bilemedin…
Neler kaldı içinde uhde? Neleri sakladın, ne sırları barındırdın? Neler gördün, nerelere gittin? Kimlerin canını yaktın ve kimler yaktı canını? Sen bu hastalığı bedeninde barındırmaya ne zaman başladın babam?
Her açışında kin kusan dudakların şimdi kan tükürüyormuş…
Biliyorsun, ben sana doya doya BABA bile diyemedim, ne sen müsade ettin, ne de hayat…
Sen şimdi hala o on yaşındaki kızın gözlerinin önünde ki dağ gibi adamsın. Ben seni kalbimde bitiremedim. Ben insanlığımı kaybedemedim. Ben vicdanımın üstünü senin gibi demir bir yorgan ile örtemedim.
Bana, “Geceleri sokaklara çıkıp sizin adınızı söylüyorum!” dedin, senin çıktığın sokaklar şahitti benim çocukken senin ismini ne kadar çağırdığıma.
Şimdi , “Zamanı kalmadı, o gidiyor!” dediler. “Git uğurla, helalliğini al!” dediler.
Kolay söylediler…
Neden ağladığımı ne o zaman, ne de bu zaman bilmedi, bilemediler.
Sen hep eksik kalan yanıydın hayatımın. Sen hep olması gereken yerde olamayan görünmez adamıydın hayatımın. Sen varoluş vesilemdin.
Yarın yollar sana çıkacak. Yarın yanına geleceğim ve kim bilir belki seni kötü göreceğim.
Bilemediğin, bilemeyeceğin şeyleri sana anlatmaya gücüm yetmez ve bu zamandan sonra senin de dinlemeye, anlamaya takatin yetmez.
Sen bana babalığını yapamadın bari izin verseydin de ben sana evlatlığımı yapabilseydim be babam.
Şimdi ne desem boş.. Kocaman bir BOŞ-luk…
Bekle beni babam yarın kim bilir belki de son kez sana geleceğim…
Bugün biliyorum…
Üç hafta önce kanser hastaları için yazı yazmıştım.
Dün kanser olduğunu öğrendim babam.
Sen, sana yazdığım bu yazılardan habersizsin, hiçbir zaman da haberin olmayacak. Olmalıydı oysa ama bana o zaman tanınmadı. Ben sana, sana olan sevgimi yeterince anlatamadım. Şimdi faydasız ve telafisiz keşkeler savaşmanın zamanıdır.
Kim bile bilir ki 10 yaşında bir çocuğun babasızlığa döktüğü göz yaşlarını?
Kim bile bilir ki o çocukta ilk ayrılığın katı acısının bıraktığı soğuk kışları?
Sende bilemedin…
Neler kaldı içinde uhde? Neleri sakladın, ne sırları barındırdın? Neler gördün, nerelere gittin? Kimlerin canını yaktın ve kimler yaktı canını? Sen bu hastalığı bedeninde barındırmaya ne zaman başladın babam?
Her açışında kin kusan dudakların şimdi kan tükürüyormuş…
Biliyorsun, ben sana doya doya BABA bile diyemedim, ne sen müsade ettin, ne de hayat…
Sen şimdi hala o on yaşındaki kızın gözlerinin önünde ki dağ gibi adamsın. Ben seni kalbimde bitiremedim. Ben insanlığımı kaybedemedim. Ben vicdanımın üstünü senin gibi demir bir yorgan ile örtemedim.
Bana, “Geceleri sokaklara çıkıp sizin adınızı söylüyorum!” dedin, senin çıktığın sokaklar şahitti benim çocukken senin ismini ne kadar çağırdığıma.
Şimdi , “Zamanı kalmadı, o gidiyor!” dediler. “Git uğurla, helalliğini al!” dediler.
Kolay söylediler…
Neden ağladığımı ne o zaman, ne de bu zaman bilmedi, bilemediler.
Sen hep eksik kalan yanıydın hayatımın. Sen hep olması gereken yerde olamayan görünmez adamıydın hayatımın. Sen varoluş vesilemdin.
Yarın yollar sana çıkacak. Yarın yanına geleceğim ve kim bilir belki seni kötü göreceğim.
Bilemediğin, bilemeyeceğin şeyleri sana anlatmaya gücüm yetmez ve bu zamandan sonra senin de dinlemeye, anlamaya takatin yetmez.
Sen bana babalığını yapamadın bari izin verseydin de ben sana evlatlığımı yapabilseydim be babam.
Şimdi ne desem boş.. Kocaman bir BOŞ-luk…
Bekle beni babam yarın kim bilir belki de son kez sana geleceğim…
