Kamuran Akdemir

Kamuran Akdemir

VERMEK HEP BU KADAR ZOR MU?

VERMEK HEP BU KADAR ZOR MU?


Çocuk olup bir pencerenin altında bağırmak isterdim sana yine; “Anneeeee…”
Benim her çığlık çığlığa bağırışımda senin sakince eğilişini, bana cevap verişini, sabrını, sevgini, ürettiğin çözümleri özledim anne. Hiçbir doktor sen gibi tedavi etmiyor, hiçbir internet sitesi sen gibi bilgi veremiyor, sen hep en doğru çözümleri bulandın anne. Senin çözümlerindi sadece iyi gelen, çünkü sevgi ile verilen en derinden. Elimi sıkıca tutuşundu anne. Hasta olduğum gecelerde baş ucumda bekleyerek verdiğin güvendi.
Yaşım otuz ama hala dudaklarımı büzerek sana gelmek, bak buram çok acıyor anne, demek istiyorum.
Ama yoksun ki…
Şimdi ben iki tane çocuğun başında bekliyorum. Senden aldıklarımı onlara vermek için… Bunu yaparken onlara, “Bakın benim de buram acıyor!” diyemiyorum. Sende mi diyemezdin anne? Benim canım yanarken sen hep iyi miydin? Yoksa ben seni hep iyi mi zannederdim?
Vermek hep bu kadar zor mu be anne?
Zormuş… Almak kolaymış senden, asıl zor olan vermekmiş.
Verirken eksildiğini bilmekmiş. Ona verirken sende kalmamasıymış, tükenmekmiş ama çocuklar anlamaz değil mi annem? Bak sana bu yazıyı yazarken bile hala senden almak derdindeyim. Hala şifamı senden istemekteyim. Hala bencil küçük bebeğinim.
Hep böyle mi olacak peki? Hiç almak sırası sana gelmeyecek mi, yada bana gelmeyecek mi? Biz hep verecek miyiz herkese bir şeyleri?
İnsan büyüdükçe anlıyor, insan; insan oldukça anlıyor bazı gerçekleri.
Zaman çok çabuk akıp geçiyor, bak geldim senin yerindeyim. Oğlumu okula yolluyor, sıkıca tembih ediyorum, “şeker verirlerse sakın alma e mi?” Dün bana söylediğin gibi…
Bunlar kimi zaman gülümsetiyor, kimi zaman canımı acıtıyor.
Hayatım boyunca senin yerinde gözüm olmuştu. Makyaj malzemelerinde, çantalarında, topuklu ayakkabılarında.  Oysa markası ne olursa olsun,  hiç bir ruj senin ki kadar güzel değilmiş, hiç bir çanta senin ki kadar şirin değilmiş, hiç bir ayakkabı seninki kadar çekici değilmiş. Benimki olunca anladım. Onlar senin oldukları için güzellermiş.
Neyse anne, bak kızın muhtaç oldu yine senin sevgine. Seni çok seviyorum ve hep söylüyorum;
 Ne kadar kıymetini bilemediğimi bildiğimi bil diye yazıyorum.
Bütün annelere ve,
CANIM ANNEM’E…

Önceki ve Sonraki Yazılar
Kamuran Akdemir Arşivi