Çarklar dönüyor. Yapılar yükseliyor. Karanlık dehlizlerden kara cevher gün yüzüne çıkıyor. Sular bentlerini yıkıyor. Daha çocukluğuna doyamamış çocuklar paramparça. Yürekler yangın yeri yanıyor ha yanıyor. Sivas’ta, Çorum’da, Kahramanmaraş’ta 1 Mayıslarda, Irak’ta, Gazze’de…

Her yer kan revan, her yer acı, gözyaşı, her yer işkence…

Kalbim bu acıya dayan.Ben beni bildim bileli, ben beni bilmezden önce de dünyanın neresinde bir mazlumun canı yansa, bizimde yandı yüreğimiz. Bizim de aktı kanlarımız. Bizimde söndü umutlarımız. Toprak aynı toprak, gökyüzü aynı gökyüzü, güneş, ay aynı . ZALİM aynı.

Kardeş bildik cümle alemi. Kırım, soygun, talan, vahşet, sömürü, ölüm aynı. Zalimlerin işi. Bir yanda EMEK, diğeri SERMAYE. Biri mazlum, diğeri zalim.

Sürüp giden kadim kavga. Sınıfların kavgası.

Daha dün baraj bentlerinin yıkıntısında sellere gark olduk onumuz birden, bombalar parçaladı otuz dördümüzü, alışveriş merkezlerinde, gökdelenlerde servet edinsin efendiler diye uykumuzun en derin yerinde ateşlere yandık bir lokma ekmek uğruna. “Vadeleri gelmiş” dedi zalimlerin hizmetkârlarından biri. Oysa çok şey istememiştik. Alınteriyle hak edilmiş bir lokma ekmek.

Ne demişti Kominist şair. Büyük ozan,

KANTER İÇİNDE

Yapıcılar türkü söylüyor

Yapı türkü söyler gibi yapılmıyor ama.

Bu iş biraz zor.

Yapıcıların yüreği

bayram yeri gibi cıvıl cıvıl

ama yapı yeri bayram yeri değil.

yapı yeri toz toprak.

Çamur, kar.

Yapı yerinde ayağın burkulur ellerin kanar.

Yapı yerinde ne çay her zaman şekerli

        her zaman sıcak,

ne ekmek her zaman pamuk gibi yumuşak

ne herkes kahraman

ne dostlar vefalı her zaman.

Türkü söyler gibi yapılmıyor yapı

bu iş biraz zor,

zor ama

           yapı yükseliyor, yükseliyor.

Saksılar konuldu pencerelere

        alt katlarında.

İlk balkonlara güneş taşıyor kuşlar

   kanatlarında.

Bir yürek çarpıntısı var her putrelinde

   her tuğlasında

                    her kerpicinde.

Yükseliyor, yükseliyor yapı

   kanter içinde.      N.Hikmet RAN