İnsanoğlunun yeme içmeden sonra en temel ihtiyaçlarından biri barınma. İstanbul’da, asgari ücretle  çalışıp ev kirası ödeyen, çocuk okutan ve ailenin geçimini sağlayan insanları kutlamak lazım.

Hatta bırakın kutlamayı, böyle bir mucizeyi gerçekleştirdikleri için alınlarından öpmek lazım.

Eli yüzü biraz düzgün bir evin fiyatı 700 TL’ den  başlıyor. 

Satılıkları hiç konuşmayalım daha iyi.

Memlekette yeşil kalmadı, her yer bina fakat ev yok! 

Hangi çağda yaşıyoruz, benim aklım karıştı.  Ev kiralamak ne zormuş meğer.

Durun, okumadan kiralık ev aramaya çıkmayın!! İyi bir özgeçmiş hazırlamanız lazım, ev değil sanki eve personel olarak alınacaksınız.  Hele kadınsanız vay halinize!

Sınavdaymışsınız gibi sorular başlıyor;

“Evlimisin?”sana ne?

“Kiminle oturacaksın?” ne yapacaksın? 

“Ne iş yapıyorsun?” ortak mı olacağız?. 

“Maaşın ne kadar?” annem bile bilmiyor, sana niye söyleyeyim?

Tepeden tırnağa inceleniyorsun, kiraya verenin gözünün tutması lazım. Topu topu bir ev 

kiralayacağız işte. Kiralamak istemiyorsan,  ilan verme o zaman. 

Sanki kızını, oğlumuza istedik. 

Bekara’ da vermiyorlar, evlilere de. Ne yapacak ki evde bekar olursa? Her gece alem yapacak sanki. Kimseyi rahatsız etmediği sürece, herkes istediği gibi yaşasın “evim”  dediği yerde. 

Bir evi olsun, evlenecek belki. Ev olmadan nasıl evlensin insanlar?  

Evlen, evlen diyorlar ev vermiyorlar. Evli olunca da başka sorun. Bu sefer çocuk sayısı önemli oluyor. Hadi evli olsun diyelim,  ya boşanırsa ne olacak?  Yalnız yaşayamazsın, evimden çık mı diyecek? 

Uygun kiracı profilini anlayamadım ki!  Kalabalık olsa dert, yalnız olsa dert…

Şaka bir yana, İstanbul’da bu kadar öğrenci var, bu kadar yalnız yaşayan var. Nerede yaşayacak  bu kadar insan? 

Bekara yok, öğrenciye yok, çok çocukluya yok. Kimlere kiralayacaksınız o zaman o evleri? Nerde oturacağız biz? 

Zor yahu! Ev sahibi olmakta,  kiracı olmakta zor. 

Ama ev aramak  daha da zor.

Sevgiyle kalın