Siyasetçinin ideali olmalıdır.En başa geçmeyi hedeflemeyen siyasetçi giderek küçülür.Retorik yapmak için konuşmaz siyasetçi.Stepnelik hiç yapmaz.Yardımcı oyunculuk da bir yere kadar.İçi boş cümlelerle nutuk atmayı siyaset yapmak sanan politikacının sözleriyle beden dili ayrı istikameti gösteriyorsa,o siyasetçi ayağına sıkmayı fedakarlık zanneder.Ona göre siyaset arenasında en öne geçene çelme atmak vatana ihanettir.Bir şekilde en öndeki kişiyi geri itmeyi düşünmek bile siyasi ahlaksızlıktır.


Bunlara göre arkadan koşanlar en öndekinin gayri nizami koştuğunu söylemeli fakat onu geçmeye yeltenmemelidir. Siyaset meydanına çıkmışsan,insanlara vaatlerde bulunuyorsan,o vaatlerini yerine getirmen için mutlaka en tepedeki koltuğa oturmalısın.O koltuğa ulaşman için sana ellerini uzatanların elini tutmalısın.O eli tutmamak için bahaneler üretiyorsan sen,siyasette amatörsün demektir.Onun da ötesinde,zurnacısın demektir.

Sana,18 yıldır yakınına bile ulaşamadığın büyük koltuğu gösterenleri,”koltuk tedarikçiliği” ile suçlayıp,”bizi tanımayanlar tarihimize baksınlar” dersen hem boş laf etmiş olursun hem de mahçup olursun.Çünkü tavsiye ettiğin tarihin sayfaları kara noktalarla dolu.Yığınla acılar,ihanetler,yangınlar var o sayfalarda.O nedenle camdan köşkte oturuyorsan başkalarının evine taş atmayacaksın.

Sen asıl sana,”gel ülkemizin maküs talihini birlikte yenelim” diyenlerin tarihini bir öğren.O tarihin fedakarlığın,yurtseverliğin örnekleriyle dolu olduğunu göreceksin.Görüp de kendine geleceksin.O tarihte koltuk için değil memleket için ölenlerin adlarını göreceksin.

İktidar olabilmek için tarihin pususuna yatıp fırsat kollayanların ömrünün parlak cümleler kurma çalışmalarıyla geçtiğini görmek,yalnız bu belagat heveslilerine bel bağlayanları değil  her yurtseveri üzer.Bunların amacı iktidar olup da kanayan yaralara merhem olmak değil iç iktidarlarını sürdürmektir.Ama nereye kadar? Tüfeğini bir yere sabitleyip de avın, tüfeğin menziline gelip girmesini bekleyen avcıların ava yem olduklarının örnekleri yok değildir.