Sabah saat 9 civarı Dr. Handan Toprak aradı “Hasan Beycim, Ali Özmen’den haberin varmı?” dedi. Ben “yoooo” dedim. “Gece vefat etmiş, hastanedeymiş” demesiyle benim üzerimi giyinip hastaneye geçmem yaklaşık 20 dakika ya sürdü ya sürmedi…

O gerçekten bir beyefendiydi. Kibar, kimseyi kırmayan, ona kızsanız dahi sinirlenmeyen kaliteli bir adam. Köylüleri ona Kalite Ali lakabını takmıştı. Severlerdi Alilerini hemde oldukça fazlasıyla. Hakikaten de sevilmeyecek biride değildi.

Hani derler ya; İstanbul Beyefendisi. Sevgili Ali, Sivaslı olmasıyla gurur duyan hakikatli bir İstanbul beyefendisiydi…

Acıyı bal eyledik demiş şair. Evet, acıyı ekmeğimize katık, çıkınımıza azık ettik. Gecemize gündüz, gündüzümüze güneş eyledik. Acıyı bu gün deminde yaşıyor ve bundan sonrada yaşayacağız. İnsanın doğası gereği son durağa yaklaştıkça kabullenmek daha kolaylaşacak sanırdım. Hiçte öyle olmuyormuş, nüfus kâğıdı eskidikçe duygusallık dahada kök salıp yeşeriyor.  Göz pınarları daha çabuk doluyor yürek çarpıntısı ağırlaşırken.

Evet, zor olanların en zorudur ölüm haberi yazmak. Hele ki ölen bir yakın bir dost ve paylaşılmışlıklar var ise. Yaşanmışlığın, adı konmamış dertler tasa edilmemişse. Sevdiğim dost insanların anısına yazdığım ve her hakka yürüyen dostun ardından yayımladığım çoğunuzun defalarca okuduğu bir yazım vardır. Demek ki böyle bir ölüm yazısını senin içinde yazacakmışız sevgili Ali. Serde ömür, dünyada ölüm oldukça sanırım daha çok yazacağız biz böyle acı ayrılık yazılarını…

Az sonra sala okunacak ve peşinden bir adam geldiği yere teslim edilecek!
Henüz ikinci baharının başındaydı, daha 50 yaşındaydı. Yani orta yaştı daha! Asrın cinayeti de denilen kalp kriziyle nokta koyuşuydu yaşanmamışlıklarına.

Evet, bir kalp krizi sonucu sona erdi bundan sonraki yaşanacak veya yaşanmamış günleri.
Acı bir telefon ziliyle geldi haberi saat 9.00 civarında! Arayan bir dostumdu. Kötü haber arkadaşım, dediğinde anlamıştım devamını, muhakkak bir can yanmıştı. Evet, bu kez sevgili arkadaşım, ilçemizin sevdiği Ali Özmen hakka yürümüştü!
Eşinin, kızının, anasının, babasının, kardeşlerinin biz dostlarının canını yaktı ansızın yüreğe düşen ateş.
Hiç beklenmiyorduk bu ölümü de, diğer bütün ölümler gibi zamansız ve erkendi.

“Her ölüm erken ölümdür”, diyor Cemal Süreyya.

“Ölüyorum tanrım,
Bu da oldu işte.
Her ölüm erken ölümdür,
Biliyorum Tanrım.
Ama ayrıca, aldığın şu hayat
Fena değildir...
Üstü kalsın...”

Birazdan buradan çıkıp giderken, bir adam geldiği yere teslim edilecek, biz ise görevimizi yapmış olacağız.
Az sonra hepimiz bir yerlerde belki ağız dolusu kahkahayla güleceğiz.

Bir canlının etinden yapılan yemekleri yiyeceğiz arkadaşlarımızla.

Belki bir çocuğun gülüşündeki samimiyetle ısınacağız.
Daha sonra belki sevdiğimizin kollarında ter içinde kalacağız.

Belki biz biraz evvelki zevkli terlemenin yorgunluğuyla huşu içinde derin bir uykuya dalacağız.
Sonra yaşamaya kaldığımız yerden devam edeceğiz.

Hani derler ya ateş düştüğü yeri yakar.

Buna rağmen ağız dolusu kahkaha atabileceğiz.

Kimini ise o evin bacasından acının süzülüşünü göremeyecek kadar gözlerini hırs, ihtiras, para, ihanet ve kin bürümüş olacak.

Bir evde ateş henüz kor olamamış ve henüz bunun için vakit çok erkenken.
O evde dualar okunup, yemekler yenirken.

Herkes sıra sıra dizilmiş sandalyelerde oturmuş komşu kadınların elleriyle yaptıkları un helvasını yerken ve kendi içlerindeki acıya dönmüşken.
Az sonra biz ölümü unutacağız, bize hiç yakışmayacağını düşünüp yanımıza yaklaştırmayacağız.

Azrail’imiz ise en yakınımızda, hemen şuracığımızda sabırla bizi bekleyecek.

Yine bağırıp yine kızacağız, yine öfkelenip ve yine hemen unutacağız.

Kavgalar edip birbirini suçlayanlarla dolu olacak her taraf.

Kiminin içi kan ağlarken kim gözyaşlarıyla ruhunu yıkamaya çalışacak, kimi ise timsah gözyaşlarını vitrin taparak salya sümük olacak!

Kimisi suçunu hafifletmek adına “ortak değerler için gazetelere ilanlar verecek” beklide.

Kimisi çok iyi adamdı derken, Bazıları ise ortamdan uzaklaşana kadar yorum bile yapmayacaktır.
İşte o evde ölümün soğukluğu uzunca bir süre hiç unutulmayacak.

Bu akşam o evin insanları, hayatın bir çırpıda tükenen kısacık bir kuşkanadı çırpınışı kadar anlık olduğunu yeniden düşünecekler.
Daha dün gece, iyi geceler öpücüğü kondurdukları sıcacık bir yanağın bugün nasıl oluyor da buz gibi toprağa teslim edildiğini kavramakta güçlük çekecekler.
En sevdikleri canlarının bir parçasını kendi elleriyle toprağa gömebildiklerine ve orada bıraktıklarına inanamayacaklar.
Her kapı çalışında, onun geldiğini zannedecekler. O gelsin isteyecekler. Eşi, kızı, anası, babası, kardeşleri onun gelmesi için belkide her gece dua edecek.

Elimizden bir şey gelmemesine yanarak her sabah yeniden uyanacağız, belki kimimiz ateşin sadece düştüğü yeri kavurmasına öfke duyacağız.
Ama sıramız gelene kadar da aynı daire içinde dönerek koşturmaya devam edeceğiz!

twitter.com/HasanHinisli