Acıyı bal eyledik demiş şair.

Evet, acıyı ekmeğimize katık, çıkınımıza azık ettik. Gecemize gündüz, gündüzümüze güneş eyledik. Acıyı bu gün de deminde yaşıyor ve bundan sonrada yaşayacağız.

İnsanın doğası gereği son durağa yaklaştıkça kabullenmek daha kolaylaşacak sanırdım. Hiçte öyle olmuyormuş, nüfus kâğıdı eskidikçe duygusallık dahada kök salıp yeşeriyor.  Göz pınarları daha çabuk doluyor yürek çarpıntısı ağırlaşırken.

Zor olanların en zorudur, ölüm yazısı yazmak. Hele ki ölen bir yakın bir dost ve paylaşılmışlıklar var ise. Yaşanmışlığın adı konmamış, dertler tasa edilmemişse.

Sevdiğim dost insanların anısına yazdığım ve her hakka yürüyenin ardından yayımladığım çoğunuzun defalarca okuduğu bir yazım vardır. Demek ki böyle bir ölüm yazısını senin içinde yazacakmışız sevgili Asker Amca. Serde ömür, dünyada ölüm oldukça sanırım daha çok yazacağız biz böyle acı ayrılık yazılarını…

Az sonra sala okunacak ve peşinden bir adam geldiği yere teslim edilecek!
Yaradan uzun ömür vermiş, 82 yaşındaydı. Dünyayı “yaşamadım” demeyecek kadar olgundu! Asrın cinayeti de denilen sayrılık oldu sevgili Asker amcamızın nokta koyuşu yaşanmışlıklarına veya yaşanacaklara.

Evet, Asker Amcamızın sona erdi bundan sonraki yaşanacak veya yaşanmamış günleri.
Gazeteden acı haber geldi! Bu kez gazetemizin sahibi sevgili Mehmet Mert’in Babası büyüğümüz Asker Amca hakka yürümüştü!

Çocuklarının, kardeşlerinin, akrabalarının, dostlarının canını yaktı ansızın yüreğe düşen ateş.
Bekleniliyordu her canlı gibi hakka yürümesi. Ancak bu ölüm de diğer bütün ölümler gibi zamansı ve acımasızdı.

“Her ölüm erken ölümdür”, diyor Cemal Süreyya.

“Ölüyorum tanrım,
Bu da oldu işte.
Her ölüm erken ölümdür,
Biliyorum Tanrım.
Ama ayrıca, aldığın şu hayat
Fena değildir...
Üstü kalsın...”

Birazdan buradan çıkıp giderken, bir adam geldiği yere teslim edilecek. Biz ise görevimizi yapmış olacağız.

Az sonra hepimiz bir yerlerde, belki ağız dolusu kahkahayla güleceğiz.

Bir canlının etinden yapılan yemekleri yiyeceğiz arkadaşlarımızla.

Belki, bir çocuğun gülüşündeki samimiyetle ısınacağız.
Daha sonra, belki sevdiğimizin kollarında ter içinde kalacağız.

Belki, biz biraz evvelki zevkli terlemenin yorgunluğuyla huşu içinde derin bir uykuya dalacağız.
Sonra, yaşamaya kaldığımız yerden devam edeceğiz.

Hani derler ya; ateş düştüğü yeri yakar.

Buna rağmen, ağız dolusu kahkaha atabileceğiz.

Kiminin ise; o evin bacasından acının süzülüşünü göremeyecek kadar gözlerini hırs, ihtiras, para, ihanet ve kin bürümüş olacak.

Bir evde ateş henüz kor olamamış ve henüz bunun için vakit çok erkenken.
O evde dualar okunup, yemekler yenirken.

Herkes sıra sıra dizilmiş sandalyelerde oturmuş komşu kadınların elleriyle yaptıkları un helvasını yerken ve kendi içlerindeki acıya dönmüşken.

Az sonra biz ölümü unutacağız, bize hiç yakışmayacağını düşünüp yanımıza yaklaştırmayacağız.

Azrail’imiz ise en yakınımızda, hemen şuracığımızda sabırla bizi bekleyecek.

Yine bağırıp yine kızacağız, yine öfkelenip ve yine hemen unutacağız.

Kavgalar edip birbirini suçlayanlarla dolu olacak her taraf.

Kiminin içi kan ağlarken, kimi gözyaşlarıyla ruhunu yıkamaya çalışacak.

Kimisi çok iyi adamdı derken, bazıları ise ortamdan uzaklaşana kadar yorum bile yapmayacaktır.

İşte o evde ölümün soğukluğu uzunca bir süre hiç unutulmayacak.

Bu akşam o evin insanları, hayatın bir çırpıda tükenen kısacık bir kuşkanadı çırpınışı kadar anlık olduğunu yeniden düşünecekler.

Daha dün gece, iyi geceler öpücüğü kondurdukları sıcacık bir yanağın bugün nasıl oluyor da buz gibi toprağa teslim edildiğini kavramakta güçlük çekecekler.

En sevdikleri canlarının bir parçasını kendi elleriyle toprağa gömebildiklerine ve orada bıraktıklarına inanamayacaklar.

Her kapı çalışında, onun geldiğini zannedecekler. O gelsin isteyecekler. Çocukları, kardeşleri onun gelmesi için belkide her gece dua edecek.

Elimizden bir şey gelmemesine yanarak her sabah yeniden uyanacağız, belki kimimiz ateşin sadece düştüğü yeri kavurmasına öfke duyacağız. Lakin sıramız gelene kadar da aynı daire içinde dönerek koşturmaya devam edeceğiz!