Ya adı dayanışma olan lüks otellerde yapılan yemeklere ne demeli? Biz artık buna söyleyecek bir laf bulamıyoruz, çünkü harcadık heybemizdeki tüm cümleleri bunları anlatmak adına. Ancak “anlayan oldu mu?” derseniz, konuştuğumuzda herkes haberdar herkes tastamam anlamış, ancak çözümü kolay işe çözüm bulunamamasından dertli!

Yıllardır gelenek olmuştur seçim öncesi bir takım vakıf, dernek, cemiyet, spor kulüpleri ve buna benzer daha birçok sivil toplum kuruluşu adına “dayanışma ve yardımlaşma” denilen yemek etkinliği düzenlerler.

Seçim biter, dermeklerin cemiyetlerin kiralarını ödemeye kimse bulunamaz. Bir diğer seçime yakın yine birileri çıkar, yine bu kısır döngü içinde baş döndürücü manevralara tanık oluruz.

Bu tür faaliyetler çoğunlukla bir cambazın kendini pazarlamasına veya o yemekten elde edilecek gelirin iç edilmesine dayalı olsada, bu tür faaliyetleri gerçek amacına uygun yapanları da kutlamak gerek.

Baştanda dediğimiz gibi bu yemek türü dayanışma toplantıları genellikle seçimlere yakın umumiyetlede yerel seçimlere yakın yapılır. Çünkü yerel seçimlerde aday bolluğu vardır. Her partiden her ilçe için birer başkan onlarca da meclis üyeliğine aday olacaktır. Demek ki yemeğe katılım sağlayacak potansiyel kendiliğinden oluşacaktır.

Bu yemekleri birde irat elde etmek için yapanlar vardır.  Genellikle bunlar siyasi partiler ve derneklerdir. Bu elde edilen geliri ya seçimlerde harcamak için, ya da il ilçe yerlerini idame ettirmek için yapılır. Bazen bu gelirlerden mülk alınır, bu mülk kiminin partisine kiminin ise “kendisine” olur. Lakin nedense bu “kendisi için” olan türler hiç adliyelik olmaz! Nedeni malum “parti zarar” görecektir.

Bu yemeklerin çoğu hemşeri dernekleri tarafından yapılır dedik ya! Siyasi istem, yani koltuk talebi var ise, o yörenin üç beş zengini çıkar ortaya bu işi organize ederler, hatta masrafın bir kısmını da cepten öderler.

Siyasi bir talep koltuk vs yok ise, acemi dernekçilerin derneklerinin giderini karşılamak için yaptığı sonunu ise ellerine yüzlerine bulaştırdığı mekân sahibine anlaşılan bedelin dahi ödenmediği maskara bir durum ortaya çıkar.

Meslek erbabı birinci sınıf dernekçiler ise, genelde bu işleri bildikleri için ellerinde makbuz öncelikle muhtarlar ve meclis üyeliğine aday olacakları bulurlar. “Sayın Büyüğüm, sizi uygun bulduk derneğimize bir el atın”, der. Sonunu da “ağanın eli tutulmaz” deyip en azından üç beş bin TL ile kapıyı açıp üç beş yüz TL de anlaşıp günde bir kaç aday gezerek o günü kurtarırlar.

Hemşeri derneklerinin başına bazen hiç umulmadık bölünmeler gelir! Kimisi ben yönetimde yoksam başka dernek kurarım der ve kendine özgü yeniden bir dernek kurulur. Bazense Zonguldak’tan Bartın. Gaziantep’ten Kilis, İstanbul’dan Yalova, Konya’dan Karaman, Karstan Ardahan çıkar, doğal olarak bu harita değişikliği dernekleride çoğaltır.

Gelenekçiler, adımız değişse de birliğimiz bozulmasın bir arada olalım der, birliği savunur. Birde puslu havayı sevip böyle bir ayrılığı dört gözle bekleyenler vardır. Anında çıkar ortaya, kendilerini bir yerlere taşıtmak adına “ben buradayım, artık onlar yok ben varım, görün beni” demek için atar kendini orta yerlere.

Kullanır tüm marifetlerini vede torpillerini. Ne yapar eder getirir en yüksek yerden en yüksek adamları. Beklentisi vardır, malum tek bacaklı koltuktur adı. Aslında bilir yaptığı vefasızlığı, lakin ihtiyacı vardır o koltuğa, oda bilir bu hastalığın çok berbat onulmaz bir illet olduğunu, ama olsun şu üç günlük dünyada bir koltuk sahibi olmadan gitti demesin kimse diye görmez olur burnunun ucundaki pisliği…

Arşiv 15 Aralık, 2008