Bazıları, yukarı çıkana kadar demokrasi isterler.

Yukarı çıktıktan sonra etraflarının ilk sırasına yalakaları korlar.

İkinci sırasına iş bitiricileri, Üçüncü sırasına askerlerini, Dördüncü sırasına dikenli tel ve en son sırasına aşağıdakileri yani halkı korlar…

Yukarıdakiler, yukarının eleştirilmesinden pek hoşlanmazlar. Sürekli eleştirileri yakarış/şikâyet gibi algılatmanın yolunu ararlar.

Daha tahammülsüzleri ise, eleştiriyi önlemek için eleştirinin adını dedikoduya çevirir.

Siz siz olun, yukarıdaki aşağıdaki demeyin, yanlış olan her şeyi eleştirmekten geri durmayın, yoksa en demokrat lider tiran olur, bunuda hiç unutmayın…

Ve sonra derler ki; Şikâyet yok(!)

Hadi canım sende!

Şikâyet aciz insanların işi falan değildir. Kimse hamaset yapmasın. Tek başına kimse devrim yapmıyor, yapamazda. Herkes silkelensin ve kendine gelsin. Ucuz kahramanlık fitili olmayan muma benzer.

Şikâyette olacak şikâyetçide olacak, ancak yakarış, ispiyon ve seviyesizlik yani iftira olmayacak.

Evet, şikâyet de olacak çözümde bulunacak.

Elbette hedefe kilitleneceğiz, ancak ucuz kahramanlıkla bu iş olmaz.

Yoldaş olunmadan devrim yapılmaz.

Bakıyorum da “bazıları” kendini devrim önderi gibi görmeye başladı.

Ben şimdi kendini farklı görenlere buradan bir soru soracağım; Hava nasıl oralarda?

Malum yukarı çıktıkça hava değişir. Hem ısı, hem yükseklik baş döndürür, mide bulandırır.

Aman ha yukarıdan aşağıya kusmayın.

Biz aşağıdayız, ancak üzerimize de kimsenin kusmasına müsaade etmez hatta o kusmuğu ona yedirmesini de biliriz…

Yalnız değiliz, umudumuz var yanımızda.
Umudumuzu alıp sokağa çıkar ve Taksimde beş yüz bin kişi oluruz...

Kimisi özden kimisi sözden anlar örneğinde olduğu gibi, bugünkü yazımız kıssadan hisse misali biraz kısa oldu…