Son verilere göre ülke nüfusunun % 40’ı yoksulluk sınırının altında yaşıyor.Yani 30 milyon insanımız yoksul.Bu demektir ki,dört kişilik bir ailenin evine giren para 2800 TL’nin altında.

Son on yılda Türkiye,makro düzeyde geriye gitmedi tabi.Ulusal gelirimiz arttı.Kişi başına düşen para da arttı.Fakat gelir dağılımındaki adaletsizlik yüzünden,hükümetin tarafgir tutumu yüzünden   yoksul sayısı azalmadı.Yoksul daha yoksul olurken,zengin daha da zengin oldu.

Ulusal geliri,ihracatı artırarak ve özelleştirmeleri hızlandırarak artıran bu hükümet,kendi zenginini yaratma kaygısı yüzünden,yoksul ve mağdur bir kitle yarattı.Mağdurların feryadını hiç duymazken,kendi yarattığı yoksulların yoksulluğunu, kendinden önceki nedenlere bağlayarak onların da oylarını aldı.

Bu hükümetin kendi yarattığı yoksulların öfkesine maruz kalmamasının,hatta onların  da oylarını alabilmesinin nedeni,hükümetin becerisi değil,o yoksulların nasıl ve niçin yoksullaştığını onlara anlatamayan,bu kitleye çıkış yolu gösteremeyen  muhalefetin beceriksizliğidir.

Uyguladığı politikalarla,sömürü yoluyla büyüme peşinde olan küresel sermayeyi ülkeye çeken AKP,elde ettiği sıcak parayla döviz kurunun yükselmesini,TL’nin değer yitirmesini önleyerek son on yılda dünyayı sarsan krizlerden ülkenin etkilenmesini önledi.Özelleştirmeleri de hızlandırarak elde ettiği paralarla hem yeni zenginler yarattı hem de yeni yollar ve konutlar yaparak büyük bir memnunlar kitlesi oluşturdu.Bu arada işsizliğe çare bulamasa da,bu konuyu işleyen muhalefetin olmamasından yararlanarak her seçimde oylarını artırdı.Muhalefet bu durumu,celladına aşık tutsak hikayesi gevezeliğiyle  geçirdi.

Hükümet bunları yaparken Atatürkçülüğün izlerini çok kolay sildi.”Cambaza bak” diyerek Ulusal politikaları ve milli değerleri hiçbir engelle karşılaşmadan terk etti.Orduyu sindirerek,önüne çıkacak en büyük engeli yok etti.Bizi,uygar uluslar ailesinin eşit ve onurlu üyesi yapan değerlerimizi geri kalmışlığımızın gerekçesi göstererek yok etti;Türkiye’yi ekseninden çıkardı.

Bugün Türkiye,eski saygınlığını yitirmiş,komşularıyla iyi ilişkilerini kaybetmiş  bir ülkedir. Komşularıyla bozuşmuş,dünyada yalnızlaşmıştır. Dümeni kilitlenmiş bir gemi gibi sürüklenmektedir.Katar,Yemen gibi ülkelerden başka dostu kalmamıştır.”Derinlikli dış politika” denen öngörüsüzlük ,ülkeyi bu duruma getirmiştir.Ülkenin,dünyadan soyutlanmış bu haline,”değerli yalnızlık” diyorlar.

Ülkeyi,içine  düştüğü bu durumdan kurtarabilecek politikalar üreterek halka çıkış yolu gösteremeyen muhalefet,büyüyerek alternatif olamamakta,çaresizlik içinde kıvranan halkı ayağa kaldıramamaktadır.Çıkışı,halk kendisi bulacaktır.